Eγώ το έλεγα στα παιδιά , πώς δεν είμαι ένα άσπρο χαρτί.
Για κοιτάξτε καλύτερα, όπως με κοίταξε και ο Miro και αναφώνησε: Βλέπω μια γυναίκα, αστέρια και πουλιά!
Γυναίκα, πολιά και άστρα, Joan Miro
Στον κόσμο της φαντασίας όλα
είναι δυνατά. Κοιτάξτε με πως μόνο στέκω.
Όπως ο Μiro, στεκόταν
θλιμμένος σε μια γωνιά του κόσμου. Και τι έβλεπε?
Έβλεπε και άλλους θλιμμένους
ανθρώπους.
Έβλεπε πόλεμο.
Έβλεπε αδικία.
Τότε ανέβηκε στην σκάλα της
φαντασίας, (τόσο πολύ που τις αγαπούσε, που
τις ζωγράφιζε σε πολλούς πίνακες)
και αποφάσισε να ξαναδεί τον κόσμο αλλιώς, σαν να ήταν παραμύθι όλος ο κόσμος .Και
σ" αυτό το παραμύθι προσπάθησε να δώσει άλλη αρχή .Και άλλο τέλος. Σε αυτό
τον κόσμο ζω κι εγώ. Η γυναίκα του Μiro , μαζί με αστέρια και πουλιά.
Να και τα παιδιά, ντυμένα κι αυτά
φανταστικά, μου δίνουν τα χρώματα που μια φορά θλιμμένος ο Miro σκέφτηκε να
τα ζωγραφίσει πάνω μου. Και καθώς ζωγράφιζε η θλίψη έγινε χαρά, και η χαρά
απλώθηκε σε χρώματα.
Και επειδή δεν μπορούμε να
δείξουμε τις χαρούμενες φατσούλες των παιδιών , δείχνω την χαρά μου εγώ!
Καλές απόκριες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου