Xειμωνιάτικες ασκήσεις τέχνης!

 

Άσκηση πρώτη:

Στην τάξη μας υποδεχόμαστε το χειμωνιάτικο τοπίο του Pieter Bruegel !  

                                        "Κυνηγοί Στο Χιόνι"

Πρώτα ας γνωριστούμε με τον πίνακα

Ερωτήσεις γνωριμίας:

Γιατί οι άνθρωποι κρατάνε ξύλα? Από πού επιστρέφουν ? Γιατί οι γυναίκες έχουν ανάψει φωτιές? Πως καταφέρνουν οι άνθρωποι να περπατάνε στην λίμνη και να μην βυθίζονται?

Συνεχίζουμε με δραματοποιήσεις:

Επιλέγουμε κάποιο ρόλο- πρόσωπο του πίνακα και τον υποδυόμαστε.

"Μπορείς να βρεις ποιός είμαι?" Τα παιδιά με παντομίμα παίζουν τους κυνηγούς, τα παιδιά που κάνουν πατινάζ, τα σκυλάκια που τρέχουν στο χιόνι, τις γυναίκες που προσέχουν την φωτιά. 

Τέλος ..ώρα για ζωγραφική!

Μπορούμε να φανταστούμε την συνέχεια του πίνακα?

" Ζωγράφισα μια τεράστια φωτιά για να ζεσταθούν οι άνθρωποι"

 

Εναλλακτική άσκηση φαντασίας:

Συνεχίζουμε το έργο ομαδικά σε ένα μεγάλο πίνακα ( πίνακας σε Α3 εκτύπωση, φενιζόλ καλυμμένο με κάνσον χαρτί ).

Ας συζητήσουμε όλοι μαζί πως μπορούμε να συνεχίσουμε τον πίνακα.

Στην πόλη μας έχουμε επίσης λίμνη. Αναζητήσαμε φωτογραφίες από την λίμνη μας καθώς είχαμε την απορία αν είχε παγώσει ποτέ και η δική μας. Ανακαλύψαμε μια φωτογραφία του 1930 που η λίμνη είναι παγωμένη, ενώ τα παιδιά με κοντά παντελονάκια περπατάνε πάνω σε αυτή.

                                      Λίμνη Ιωαννίνων, 1930

 Βρήκαμε στην συνέχεια και άλλες φωτογραφίες πιο σύγχρονες. Αποφασίσαμε να τις εκτυπώσουμε και να τις εντάξουμε στον πίνακα μας. Έτσι η λίμνη του Bruegel  επεκτάθηκε με τις δικές μας φωτογραφίες. Ακόμη αποφασίσαμε στον ουρανό να πετάνε αεροπλάνα, πουλιά, πολύχρωμα φεγγάρια , να ζωγραφίσουμε κι αλλους κυνηγούς και να κάνουμε ένα τεραααστιο βουνό. Και πολλά σκυλάκια!

 

Άσκηση δεύτερη:

H χειμωνιάτικη βόλτα του Claude Monet

Αφηγούμαστε σαν παραμύθι την αγάπη του Monet για την φύση και τις βόλτες στην εξοχή. Και πως σε μια από αυτές τις βόλτες σε ένα χειμωνιάτικο τοπίο εμπνεύστηκε αυτό τον πίνακα:

Κάτι όμως λείπει από τον πίνακα..

Ο πίνακας νιώθει μοναξιά ..γιατί?

Φυσικά αφού δεν υπάρχουν ούτε άνθρωποι μέσα στον πίνακα , ούτε καν ένας πιγκουίνος, ούτε μια πολική αρκούδα.

Οι απαντήσεις των παιδιών πολλές!

Αποφασίσαμε να κάνουμε ένα δώρο στον πίνακα:  να ζωγραφίσουμε πάνω του παιδιά που παίζουν χιονοπόλεμο.

Προσθέσαμε όμως μια ακόμη άσκηση φαντασίας:

«Τα παιδιά έπαιζαν χιονοπόλεμο, όταν ξαφνικά..»

Πλέον οι ταξιδιώτες της τέχνης  δεν θα ζωγράφιζαν μόνο παιδιά που παίζουν χιονοπόλεμο, αλλά θα κατέστρωναν μια ολόκληρη ιστορία. Τι άραγε ξαφνικά συνέβη ?

«Ο χιονάνθρωπος που  έφτιαξαν τα παιδιά δεν ήθελε να λιώσει και έτσι φώναξαν τους πιγκουίνους να τον πάνε στο Νότιο Πόλο..»

Ναι.. υπήρξαν πολλές πρωτότυπες ιστορίες που τις παρουσιάσαμε όλες στην παρεούλα!

 

Τέλος τους πίνακες που δουλέψαμε με τα παιδιά  τους συνδυάσαμε με πολλές δικές μας ζωγραφιές για να δημιουργήσουμε ένα δικό μας παραμύθι! Το έχουμε στην βιβλιοθήκη μας και το καμαρώνουμε αφού και συγγραφείς είμαστε και εικονογράφοι αλλά και τα έργα μας είναι πλάι σε πολύ όμορφους πίνακες.

Καλό δημιουργικό Χειμώνα!

( Τα έργα ανήκουν στους μαθητές του νηπιαγωγείου Ανέζας Άρτας, Αμφιλοχίας και του Πολιτιστικού συλλόγου Περάματος Ιωαννίνων)

 

 

 

Όσα δεν φτάνει η αλεπού, την βοηθούν οι φίλοι

 

Έψαχνα ένα παραμύθι για μια αλεπού και σταφύλια και βρήκα μια διδακτική ιστορία με την διδαχή «Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Σκεφτήκαμε λοιπόν να την αλλάξουμε την διδαχή..να εξερευνήσουμε μια δική μας κατάληξη στην ιστορία και να εικονογραφήσουμε το παραμύθι μας. Έτσι με αφορμές τον πίνακα του John Bucknell Russel «Η αλεπού και τα σταφύλια» και φυσικά μια διδαχή που δεν ήθελα να την διδάξω, γράφτηκε η παρακάτω ιστορία. 

                             John Bucknell Russel «Η αλεπού και τα σταφύλια»

 

Ο πίνακας εμφανίζεται ως αφόρμηση συνοδευόμενος με την ερώτηση  προς τα παιδιά «Τι άραγε σκέφτεται η αλεπού κάτω από τα σταφύλια?» . Έπειτα διηγούμαστε την ιστορία και αν έχουμε δημιουργική διάθεση την εικονογραφούμε για να την έχουμε ως βιβλίο στη βιβλιοθήκη μας.

 

 

Στο δάσος μια αλεπού βόλτα πήγαινε πατώντας χαρούμενα τα κίτρινα τα φύλλα, μέχρι που το κεφάλι της σήκωσε και είδε μοβ σταφύλια.

«Μα πόσο θα ήθελα να φάω ένα τσαμπί σταφύλια!»

Ξεκίνησε τότε να πηδά , όσο ψηλά μπορούσε, μα όσο και προσπάθεια και να έκανε , να τα φτάσει δεν μπορούσε.

«Είμαι πολύ κοντή για να τα φτάσω , πρέπει άλλο τρόπο να βρω για να τα πιάσω»

Έχετε καμία ιδέα πώς να τα πιάσει?

Καθώς σκεφτόταν μια λύση, ένα σαλιγκάρι πρόσεξε πως την κοιτούσε.

Μήπως να την βοηθούσε?

Εσείς θα βοηθούσατε κάποιον αν ήθελε την βοήθεια σας?

«Αν σκαρφάλωνες πάνω μου κυρ σαλίγκαρε μήπως τα έφτανες εσύ για μένα? Σε παρακαλώ πολύ αν το θέλεις βοήθησε με!»

Ο κυρ σαλίγκαρος ένευσε με τις κεραίες του  και σύρθηκε πάνω στην ουρά της αλεπούς , μα δεν μπορούσε κι εκείνος να τα φτάσει.

Καθώς σκέφτονταν και οι δυο τώρα μια λύση, ένας σκαντζόχοιρος πρόσεξαν πως τους κοιτούσε.

«Αν σκαρφάλωνες πάνω μου κυρ σκαντζόχοιρε, μήπως τα έφτανες εσύ για μένα? Σε παρακαλώ πολύ αν το θέλεις βοήθησε με!»

Ο κυρ σκαντζόχοιρος ένευσε με τα αγκάθια  του και σκαρφάλωσε πάνω στο σαλιγκάρι , που είχε σκαρφαλώσει πάνω στην αλεπού και έπιασε το τσαμπί με τα σταφύλια.

Η αλεπού να φάει μόνη το τσαμπί με τα σταφύλια ή να το μοιραστεί με τα ζωάκια που την βοήθησαν?

(Είναι χαρά να μοιραζόμαστε με τους φίλους μας όσα αγαπάμε!)

Η αλεπού , το σαλιγκάρι και ο σκαντζόχοιρος έκατσαν κάτω από την κληματαριά και μοιραστήκαν το τσαμπί με τα σταφύλια.

Και καθώς μαζί το τρώγανε έγιναν φίλοι καλοί  και μάλιστα από τότε στο δάσος έγινε γνωστή η παροιμία

«Όσα δεν φτάνει η αλεπού, την βοηθάνε οι φίλοι»

Η εικονογράφηση έγινε απο τα χρυσά χεράκια του νηπιαγωγείου Ανέζας Άρτας. Επίσης στην πρωτότυπη ιστορία που εικονογραφήσαμε τα ζώα που συμμετείχαν ήταν πολυυυυ περισσότερα! Διασκεδάστε το με τους μαθητές σας και σκεφτείτε τα δικά σας ζωάκια!

Η πρώτη μέρα στο σχολείο μέσα απο την τέχνη

 

Mια νέα σχολική χρονιά ξεκινά για πολλούς μικρούς μας φίλους! Και για κάποιους από αυτούς είναι η πρώτη φορά που θα πάνε στο σχολείο. Πόσα συναισθήματα μπορεί να νιώθει ένα παιδί καθώς αφήνει το χέρι της μαμάς και πηγαίνει σε μια άγνωστη τάξη? Και πως μπορεί να μιλήσει για όσα σκέφτεται και νιώθει? Έχει μάθει ακόμη να εκφράζει με λέξεις τα αισθήματα του?

Ας βοηθήσουμε τα πρωτάκια μας να εκφράσουν αυτά που νιώθουν με τον τρόπο της τέχνης!

Ακολουθεί μια συλλογή έργων με θέμα το σχολείο.

Μαθητές άλλοτε χαρούμενοι, άλλοτε σιωπηλοί, άλλοτε φασαριόζοι και άλλοτε διστακτικοί. Ζητήστε από τα παιδιά να σκεφτούν:

Τι συμβαίνει σε κάθε τάξη? Τι μπορεί να κάνουν τα παιδιά ? πώς να νιώθουν?

Ας επισκεφτούμε κάποιες τάξεις !

Harry Wingfield

Γιατί τα παιδιά κάθονται  μαζεμένα?

Τι βιβλίο μπορεί να διαβάζει η δασκάλα τους? 

Ποιά ιστορία να τους λέει?

Τα παιδιά έχουν γυρισμένη πλάτη. Αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε το πρόσωπο τους , τι έκφραση μπορεί να είχαν? Μπορούμε να την αναπαραστήσουμε?

Παιρνάνε όμορφα?

George Hughes

Ποιά είναι η κυρία που το παιδί κρατά τόσο δυνατά και δεν την αφήνει ?

Γιατί το κάνει αυτό?

Πως νιώθει?

Τι θα του λέγατε εσείς αν ήσασταν συμμαθητές?

Andre Henrie Dargelas

EΠ! ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ?

Γιατί το παιδί στο παγκάκι κάθεται φρόνιμα?

Γιατί το παιδί είναι πάνω στην υδρόγειο σφαίρα?

Εμείς μπορούμε να τα κάνουμε αυτά στην τάξη μας? 

Henrie Jules

Mα γιατί αυτό το παιδί κάθεται μόνο στην αυλή του σχολείου?

Πως νιώθει?

Τι μπορεί να κάνει για να γίνει χαρούμενο? 

Ιδέες παρακαλώ!

NikolayBoddanov Belksy

Γιατί κάθεται στην πόρτα ? Γιατί δεν μπαίνει μέσα στην τάξη?

Τι σκέφτεται?

----

Έχω μια ιδέα..

Να ζωγραφίσουμε τώρα και τον εαυτό μας μέσα στην τάξη μας!

Άραγε τι θα νιώθει ο ζωγραφισμένος μας εαυτός?

..

Τέλος ας παρουσιάσουμε τα έργα μας στην παρεούλα και να συζητήσουμε όλοι πως νιώθουν οι ζωγραφισμένοι εαυτοί μας !

Και καλή σχολική χρονιά!

O Μondrian στο σχολείο μας

 

Μπορεί ένας πίνακας να κρύβει μουσική?

Μπορούμε να «διαβάσουμε» έναν πίνακα σαν μια παρτιτούρα μουσικής?

Αυτά και πολλά άλλα θα επιχειρήσουμε να κάνουμε διασκεδάζοντας στο ταξίδι τέχνης μας, ένα ταξίδι με καράβι τον πίνακα του Piet Mondrian :

Broadway Boogie Woogie 1942-43

Ξεκινάμε!

Ο Piet Mondrian, κάτοικος Ευρώπης , έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Αμερική, με σκοπό να ξεφύγει από έναν μεγάλο πόλεμο, τόσο μεγάλο, που θα έμενε στην ιστορία του κόσμου, ως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Έφτασε με τα πινέλα του, την φαντασία του και όνειρα για μια ελεύθερη ζωή στην Νέα Υόρκη, μια μεγάλη πόλη της Αμερικής:

 

Νέα Υόρκη, δεκαετία του 40’

Σύντομα ενθουσιάστηκε από την πόλη που ποτέ δεν κοιμάται: μια πόλη γεμάτη από κόσμο, ψηλά κτήρια, τόσο ψηλά που τα ονόμαζαν ουρανοξύστες 

και κάτι ακόμη, κάτι που λάτρεψε από το πρώτο βράδυ που πέρασε στην Νέα Υόρκη.

ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΉ BOOGIE WOOGIE!

Aς την ακούσουμε ! Μας αρέσει?

Την αγάπησε τόσο που ήθελε να την ζωγραφίσει.

Μα πως μπορείς να ζωγραφίσεις την μουσική?

Και όμως ο Mondrian χρησιμοποιώντας μόνο λίγα χρώματα και απλά σχέδια, μπορεσε και έκρυψε στον πίνακα του όλο τον ρυθμό της μουσικής, όπως και το ασταμάτητο παλμό της κυκλοφορίας της πόλης, ακόμα και τα ψηλά κτίρια.

Να μεταμορφώσουμε τον πίνακα του Mondrian σε ένα σύνολο ήχων?

Πάμε όλοι μαζί να «διαβάσουμε» τον πίνακα σαν παρτιτούρα.

Χωριζόμαστε σε ομάδες, όσα και τα χρώματα του πίνακα (η ομάδα του κίτρινου, του μπλε, του λευκού, του κόκκινου).

Ας επιλέξουμε να παίξουμε με την πρώτη οριζόντια γραμμή του πίνακα. Λέμε δυνατά από αριστερά προς τα δεξιά και με την σειρά τα χρώματα που βλέπουμε:

ΚΙΤΡΙΝΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ-ΚΙΤΡΙΝΟ-ΜΠΛΕ-ΚΙΤΡΙΝΟ-ΛΕΥΚΟ-ΚΟΚΚΙΝΟ-ΚΙΤΡΙΝΟ κ.ο.κ.

Όταν η κίτρινη ομάδα ακούσει το χρώμα της χτυπάει παλαμάκια, η μπλε χτυπάει τα πόδια της κάτω, η κόκκινη χτυπά ταμπουρίνο και η λευκή ομάδα βρυχάται σαν λιοντάρι.

Η παιδαγωγός δείχνει ένα ένα τα χρώματα του πίνακα και οι ομάδες εκτελούν τον ήχο που τους έχει ανατεθεί.

(Αργότερα μπορούμε να εντοπίσουμε ότι κάποια σχήματα έχουν μεγαλύτερο μήκος από άλλα. Μια καλή ευκαιρία για να μιλήσουμε και να παίξουμε με την διάρκεια του ήχου! Και φυσικά διανθίζουμε τους ήχους μας με διάφορες παραλλαγές!)

Μπορούμε να ζωγραφίσουμε κι εμείς την πόλη μας με αυτόν τον τρόπο?

Ας ανεβούμε στα παγκάκια της παρεούλας μας.

Έχουμε πάρει ένα ελικόπτερο και έχουμε ανέβει πολύυυ ψηλά!

Η πόλη μας ίσα που φαινεται...

Η δίκη μας πόλη είναι τα Ιωάννινα!

Τι ξεχωρίζουμε από εδώ ψηλά? Ποια χρώματα?

«Το μπλε της λίμνης!»

«Το κόκκινο από τις στέγες!»

«Το πράσινο από το δάσος!»

«Τα κίτρινα φώτα στο σκοτάδι!»

«Το μαύρο της νύχτας κυρίααααα!!Εγώ δεν βλέπω τίποτα από εδώ πάνω, βράδιασε!»

Τώρα, ας ζωγραφίσουμε την πόλη μας με τα χρώματα που είδαμε από ψηλά!

Και μια ερώτηση..

Θέλετε να «διαβάσουμε» μουσικά τα έργα σας, όπως κάναμε με το έργο του Mondrian?

Και το ταξίδι τέχνης συνεχίζεται!

Mπορείτε επίσης να διαβάσετε: https://www.tate.org.uk/kids/explore/who-is/who-piet-mondrian

 

Το ταξίδι τέχνης πραγματοποιήθηκε στο 28^ο νηπιαγωγείο Ιωαννίνων.

Παιδαγωγός Φωτιάδου Παρασκευή

 

 

Θέλεις να γίνουμε φίλοι? (για νήπια)

 

Ένα αγαπημένο γλυπτό του Alexander Calder είναι το έργο  με όνομα «Παγίδα αστακού και ουρά ψαριού». 

(Έχουμε αναπτύξει αυτό το έργο και σε άλλη ανάρτηση με διαφορετικό τρόπο http://taxidiatexnis.blogspot.com/2021/08/m.html ) 

Το έργο σε αυτό το ταξίδι τέχνης το παρουσιάζουμε στα παιδιά με ανασύνθεση του γλυπτού, ενώ συγχρόνως αφηγούμαστε μια ιστορία με θέμα την φιλία.

Το  γλυπτό το ανακατασκεύσα εύκολα, χρησιμοποιώντας μαλακό σύρμα, πένσα, συνδετήρες και κάνσον χαρτί. 

Καθώς η ιστορία διαδραματίζεται ένα ένα κομμάτι του γλυπτού εμφανίζεται στα παιδιά, ενώ στο τέλος έχουμε πλήρως ανασυνθέσει το κινητικό γλυπτό μπροστά στα μάτια των παιδιών. Η ιστορία τελειώνει με ένα ερώτημα- αφόρμηση για συζήτηση με τα παιδιά.

Ένα μικρό tip : Εκμεταλλευτείτε τις σκιές που δημιουργεί το γλυπτό σας κατά την αφήγηση! Μπορείτε να τις εμπλέξετε με ευφάνταστο τρόπο κατά την παραμυθιακή αφήγηση.

Και καλό ταξίδι τέχνης!

 

Ήταν κάποτε ένα ψαράκι τόσο δα μικρό που όταν ντρεπόταν μπορούσε να γίνει αόρατο .

Εκτός από την ουρά του. Εκείνη δεν μπορούσε για κάποιο λόγο να την εξαφανίσει.

Το ψαράκι μεγάλωνε και ολοένα μεγάλωνε , μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει στον μεγάλο κόσμο της θάλασσας μακριά από την οικογένεια του.

-Τι κι αν ντρεπόταν ως τότε ? Η λαχτάρα του για περιπέτεια ήταν μεγαλύτερη!-

Ήταν ατρόμητο και ένιωθε υπέρμετρη χαρά καθώς στα γαλανά νερά κυμάτιζε την ουρά του. Κοχύλια και φύκια, κοράλια και κύματα γνώριζε ένα σωρό και η χαρά του ολοένα μεγάλωνε και μεγάλωνε ώσπου έγινε σχεδόν ασήκωτη για την μικρή καρδιά του.

«Τι μεγάλος είναι ο κόσμος!» αναφωνούσε κάθε τόσο, καθώς χαρούμενα κουνούσε την μικρή ουρά του.

Πως κουνάνε την ουρά τους τα χαρούμενα ψαράκια?

Μα σαν γύρισε την θάλασσα και μια και δυο φορές, την τρίτη φορά κατέβασε με απογοήτευση την ουρά του.

«Ούτε ένας φίλος δεν υπάρχει να μοιραστώ όλο αυτόν τον όμορφο κόσμο! Τι να την κάνω τόση χαρά , τόση ομορφιά ,αν δεν μπορώ να την μοιραστώ με κάποιον?»

Κι έτσι πια, αντι να αναζητά την ομορφιά της θάλασσας το μικρό ψάρι , ξεκίνησε να ψάχνει έναν φίλο, ένα άλλο ψαράκι, μια γαρίδα, έναν αστακό, έναν καρχαρία , ένα δελφίνι, οποιοδήποτε είχε μια καρδιά και ζούσε και αυτό μέσα στον όμορφο αυτό κόσμο.

Θα καταφέρει να βρει έναν φίλο το μικρό ψαράκι?

Στο τέλος της μέρας, λίγο πριν τα κύματα χάσουν το φως του ήλιου, ένας αστακός με πολλές δαγκάνες εμφανίστηκε μερικά μέτρα πιο μακριά του.

Και ο αστακός , όπως το ψαράκι, περιπλανιόταν μέσα στον κόσμο της θάλασσας, μα σ’εκείνον ο μεγάλος κόσμος τον έκανε να νιώθει φόβο. Είχε φτιάξει μάλιστα και μια παγίδα για να φυλακίζει όποιον τον τρόμαζε πολύ.

Γιατί ο αστακός φοβόταν να αποκτήσει φίλους?

Το μικρό ψαράκι πλησίασε τον αστακό και τις πολλές του δαγκάνες ατρόμητα.

«Θέλεις να γίνουμε φίλοι και να μοιραζόμαστε την χαρά μας?»

Μα η καρδιά του αστακού που δεν είχε μάθει να κάνει φίλους , δεν ήξερε να ανοίγει την αγκαλιά του στους άλλους παρά μόνο να ανοίγει την παγίδα που είχε φτιάξει.

«Δεν θα μοιραστώ μαζί σου τίποτα» αναφώνησε ο αστακός και άνοιξε την παγίδα του.

Μα το ψαράκι δεν φοβήθηκε.

Μια ιδέα έλαμψε στα μάτια του μικρού ψαριού και κούνησε με χαρά την ουρά του.

«Πριν ανοίξεις την  παγίδα σου αστακέ, σου προτείνω πρώτα να δοκιμάσουμε..»

Ένας ξαφνικός παφλασμός τότε κάλυψε τα λόγια του μικρού ψαριού και ..δεν άκουσα τι είπε!

Παρόλαυτα ο αστακός χαμογέλασε στο μικρό ψάρι. Η πρόταση του μικρού ψαριού άρεσε στον αστακό!

Τι νομίζετε πως του πρότεινε?

Τι μπορεί να του είπε?

Πάντως ένα είναι το σίγουρο πως από τότε έπλεαν μαζί χαρούμενοι ενωμένοι, σαν να ήταν ένα γλυπτό καμωμένα από το ίδιο γλύπτη!

                                                               Τέλος!

 

Mα μπορούν να πετάξουν τα μέταλλα?

 

Το εργαστήρι του γλύπτη Alexander Calder

To εργαστήρι του γλύπτη συνήθως τέτοια ώρα ήταν ήσυχο από φωνές. Αλλά εκείνο το απόγευμα   ένα μικρό μέταλλο αφημένο στο πάτωμα, θα  μιλούσε ασταμάτητα σε μια τεράστια μεταλλική αράχνη.

«Μπορεί το μέταλλο να πετάξει? Να το κοιτάς μπερδεμένο στα σύννεφα , να μπλέκεται ο ίσκιος  του με εκείνα των πουλιών , να  μπορεί να χάσει το βάρος του μαγικά και να μεταμορφωθεί σε-..»

Το βαρύ μεταλλικό άγαλμα της αράχνης έγειρε με κόπο προς το μικρό μέταλλο που έστεκε ακατέργαστο στο πάτωμα πλάι στα υπόλοιπα υλικά του καλλιτέχνη.

Αlexander Calder, Μαύρη Αράχνη

 To μικρό μέταλλο του  μιλούσε ασταμάτητα για τα όνειρά του.

Είχε ακριβώς πενήντα λεπτά που της μιλούσε!

 Και τριάντα δευτερόλεπτα.

 Το εργαστήρι  ολάκερο ήταν ένας σωρός από υλικά αφημένα εδώ κι εκεί , έτοιμα να ζωντανέψουν από τα χέρια του γλύπτη. Η μεταλλική αράχνη προσπαθούσε  να μην δώσει σημασία στο μικρό μέταλλο που ήταν στο πάτωμα αφημένο. Μα μάταια! Ένιωθε τον εκνευρισμό εδώ και ώρα να την πνίγει.

«Μα τι είναι αυτά που λες?» έσμιξε τα φρύδια της η αράχνη και πάλι με κόπο. « είσαι μέταλλο» πρόφερε με δυσανασχέτηση. «Πως μπορείς να πετάξεις? Πως μπορείς να κινηθείς με χάρη σαν τα πουλιά? Η φύση σου δεν είναι αυτή»  .

«Άλλο και τούτο ! Να θέλει ένα μέταλλο να πετάξει!» μουρμούρισε  η μεταλλική αράχνη  που είχε μεταμορφωθεί μέρες πριν σε μεταλλικό γλυπτό από τα χέρια και το νου ενός καλλιτέχνη. Τον καλλιτέχνη   οι φίλοι του τον αποκαλούσαν Alexander αλλά γυρνούσε και το κεφάλι του κάθε φορά που τον φώναζαν με το επίθετο του: « κύριος Calder».

“Mήπως …τότε.. θα μπορούσα να είμαι ελαφρύς σαν ψάρι ? να μπορούσα να λικνίζομαι σαν μια ουρά ψαριού, ή να κουνάω τις δαγκάνες μου σαν αστακός έτοιμος για περιπέτειες?» συνέχισε ακάθεκτο να ονειροπολεί το μικρό μέταλλο.

Η μεταλλική μαύρη αράχνη  ξεφύσησε αγανακτισμένη. Αν μπορούσε θα έφευγε από δίπλα από το μικρό μέταλλο, μα τα πόδια της ήταν καμωμένα για να μένουν ακίνητα . « Είναι τιμή σου να στέκεσαι ακίνητο και δυνατό , προορισμένο να εντυπωσιάζεις με την δυνατή όψη σου. Σταμάτα να ζητάς πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν»

Μα το μικρό μέταλλο πεισμωμένο από την θέρμη του ονείρου του δεν έσκυψε το κεφάλι.

«Μα στην τέχνη όλα δεν επιτρέπονται? Και όλα δεν μπορούν να γίνουν αρκεί να τα φανταστεί ο καλλιτέχνης?»

Ο Calder έστεκε μερικά μέτρα πιο εκεί κοιτάζοντας το σωρό από μέταλλα. 

Μια ξαφνική σκέψη τριβέλισε το νου του. Ίσως και να ήταν η σκέψη του μικρού μετάλλου που σαν ψίθυρος ανέμου έφτασε στο νου του και φύσηξε μέσα του μια νέα προοπτική ονείρου.

Μια νέα περιπέτεια , μια νέα ιστορία.

Κοίταξε τότε ο Calder τον ουρανό και σκέφτηκε πως θα μπορούσε να κάνει  τα γλυπτά του να πετάξουν στον ουρανό.

 Ναι θα μπορούσε να τα κάνει να μοιάζουν σαν σύννεφα που λικνίζονται στον αέρα συνεχώς.. και οι ίσκιοι των γλυπτών του  κάθε φορά να λένε και μια άλλη ιστορία..

Έχετε κάποια ιδέα πως μπορεί ένα μέταλλο  να πετάξει?

Έχετε δει ποτέ γλυπτά να κινιούνται στο φύσημα του αέρα?

Να κουνάνε μήπως την ουρά τους σαν ψάρια , μπροστά από τις δαγκάνες ενός αστακού?

 

Ο Calder επίσης δεν είχε δει κάτι τέτοιο!

 Αλλά το φαντάστηκε. Και αυτό ήταν αρκετό.

Έτσι την επόμενη μέρα ξεκίνησε με μια σκέψη, σχεδόν σαν να είχε μια  ιστορία στο νου του και ξεκίνησε να δίνει ζωή στο μέταλλο όπως κανένας άλλος γλύπτης δεν είχε κάνει ως τότε.

Ποια ιστορία μπορεί να είχε στο νου του?

Ο Calder είχε στο μυαλό του μια ουρά ψαριού, μια παγίδα και ένα αστακό.

Μπορείτε να σκαρφιστείτε μια δική σας ιστορία με ήρωες μια ουρά ψαριού και έναν αστακό? Κοιτάξτε το γλυπτό του Calder για να εμπνευστείτε!

Παγίδα αστακού και ουρά ψαριού, 1939, Alexander Calder

Τέλος δοκιμάστε να κάνετε τα δικά σας κινούμενα γλυπτά!

Το μικρό μέταλλο κοίταξε από ψηλά την μαύρη αράχνη. Ήταν περήφανο και χαρούμενο! Ήταν ένα πανέμορφο κινούμενο γλυπτό! Σαν σύννεφο λικνιζόταν στον αέρα!

«Είδες που τελικά πως μπορούν τα μέταλλα να πετάξουν?» είπε το μικρό μέταλλο κουνώντας κεφάτα την ουρά του.

Η μαύρη αράχνη συνοφρυώθηκε.

Κι έπειτα κοίταξε τον Calder .

«Θέλω να γίνω κι εγώ ιπτάμενη αράχνη!» είπε τέλος με πυγμή.

Παιδαγωγός Φωτιάδου Παρασκευή

Λίγα λόγια για τον Alexander Calder

Ο Αλεξάντερ Κάλντερ (Alexander Calder, 22 Ιουλίου 1898 – 11 Νοεμβρίου 1976) ήταν Αμερικανός γλύπτης και καλλιτέχνης, διάσημος για τα κινούμενα τρισδιάστατα γλυπτά του. Ανάμεσα στα έργα του ήταν πίνακες, λιθογραφίες, παιχνίδια, κοσμήματα, οικιακά είδη και μεγάλα γλυπτά εξωτερικού χώρου - μνημειακή αρχιτεκτονική. Άρχισε να ασχολείται με την τέχνη το 1923 και δημιουργούσε μέχρι και τα τελευταία χρόνια του. Πρωτοπόρος των κινούμενων γλυπτών (mobiles), ο Αλεξάντερ Κάλντερ (1898-1976), ο οποίος ήταν μηχανικός πριν ασχοληθεί με τη γλυπτική, χρησιμοποίησε φύλλα μετάλλου, κομμένα σε απλά σχήματα, ένα σύστημα αλυσιδωτών τροχών που κινούνται ακόμα και με το απαλό φύσημα του αέρα. Ο Κάλντερ έγινε ευρέως γνωστός για αυτά τα «κινητά» γλυπτά με τα οποία άρχισε να ασχολείται μετά το 1930, όταν αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στοιχείο της κίνησης στις συρμάτινες δημιουργίες του.

(Πηγή https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81)

Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν στην ιστορία " Μα μπορούν να πετάξουν τα μέταλλα?" δεν μου ανήκουν.