Θέλεις να γίνουμε φίλοι? (για νήπια)

 

Ένα αγαπημένο γλυπτό του Alexander Calder είναι το έργο  με όνομα «Παγίδα αστακού και ουρά ψαριού». 

(Έχουμε αναπτύξει αυτό το έργο και σε άλλη ανάρτηση με διαφορετικό τρόπο http://taxidiatexnis.blogspot.com/2021/08/m.html ) 

Το έργο σε αυτό το ταξίδι τέχνης το παρουσιάζουμε στα παιδιά με ανασύνθεση του γλυπτού, ενώ συγχρόνως αφηγούμαστε μια ιστορία με θέμα την φιλία.

Το  γλυπτό το ανακατασκεύσα εύκολα, χρησιμοποιώντας μαλακό σύρμα, πένσα, συνδετήρες και κάνσον χαρτί. 

Καθώς η ιστορία διαδραματίζεται ένα ένα κομμάτι του γλυπτού εμφανίζεται στα παιδιά, ενώ στο τέλος έχουμε πλήρως ανασυνθέσει το κινητικό γλυπτό μπροστά στα μάτια των παιδιών. Η ιστορία τελειώνει με ένα ερώτημα- αφόρμηση για συζήτηση με τα παιδιά.

Ένα μικρό tip : Εκμεταλλευτείτε τις σκιές που δημιουργεί το γλυπτό σας κατά την αφήγηση! Μπορείτε να τις εμπλέξετε με ευφάνταστο τρόπο κατά την παραμυθιακή αφήγηση.

Και καλό ταξίδι τέχνης!

 

Ήταν κάποτε ένα ψαράκι τόσο δα μικρό που όταν ντρεπόταν μπορούσε να γίνει αόρατο .

Εκτός από την ουρά του. Εκείνη δεν μπορούσε για κάποιο λόγο να την εξαφανίσει.

Το ψαράκι μεγάλωνε και ολοένα μεγάλωνε , μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει στον μεγάλο κόσμο της θάλασσας μακριά από την οικογένεια του.

-Τι κι αν ντρεπόταν ως τότε ? Η λαχτάρα του για περιπέτεια ήταν μεγαλύτερη!-

Ήταν ατρόμητο και ένιωθε υπέρμετρη χαρά καθώς στα γαλανά νερά κυμάτιζε την ουρά του. Κοχύλια και φύκια, κοράλια και κύματα γνώριζε ένα σωρό και η χαρά του ολοένα μεγάλωνε και μεγάλωνε ώσπου έγινε σχεδόν ασήκωτη για την μικρή καρδιά του.

«Τι μεγάλος είναι ο κόσμος!» αναφωνούσε κάθε τόσο, καθώς χαρούμενα κουνούσε την μικρή ουρά του.

Πως κουνάνε την ουρά τους τα χαρούμενα ψαράκια?

Μα σαν γύρισε την θάλασσα και μια και δυο φορές, την τρίτη φορά κατέβασε με απογοήτευση την ουρά του.

«Ούτε ένας φίλος δεν υπάρχει να μοιραστώ όλο αυτόν τον όμορφο κόσμο! Τι να την κάνω τόση χαρά , τόση ομορφιά ,αν δεν μπορώ να την μοιραστώ με κάποιον?»

Κι έτσι πια, αντι να αναζητά την ομορφιά της θάλασσας το μικρό ψάρι , ξεκίνησε να ψάχνει έναν φίλο, ένα άλλο ψαράκι, μια γαρίδα, έναν αστακό, έναν καρχαρία , ένα δελφίνι, οποιοδήποτε είχε μια καρδιά και ζούσε και αυτό μέσα στον όμορφο αυτό κόσμο.

Θα καταφέρει να βρει έναν φίλο το μικρό ψαράκι?

Στο τέλος της μέρας, λίγο πριν τα κύματα χάσουν το φως του ήλιου, ένας αστακός με πολλές δαγκάνες εμφανίστηκε μερικά μέτρα πιο μακριά του.

Και ο αστακός , όπως το ψαράκι, περιπλανιόταν μέσα στον κόσμο της θάλασσας, μα σ’εκείνον ο μεγάλος κόσμος τον έκανε να νιώθει φόβο. Είχε φτιάξει μάλιστα και μια παγίδα για να φυλακίζει όποιον τον τρόμαζε πολύ.

Γιατί ο αστακός φοβόταν να αποκτήσει φίλους?

Το μικρό ψαράκι πλησίασε τον αστακό και τις πολλές του δαγκάνες ατρόμητα.

«Θέλεις να γίνουμε φίλοι και να μοιραζόμαστε την χαρά μας?»

Μα η καρδιά του αστακού που δεν είχε μάθει να κάνει φίλους , δεν ήξερε να ανοίγει την αγκαλιά του στους άλλους παρά μόνο να ανοίγει την παγίδα που είχε φτιάξει.

«Δεν θα μοιραστώ μαζί σου τίποτα» αναφώνησε ο αστακός και άνοιξε την παγίδα του.

Μα το ψαράκι δεν φοβήθηκε.

Μια ιδέα έλαμψε στα μάτια του μικρού ψαριού και κούνησε με χαρά την ουρά του.

«Πριν ανοίξεις την  παγίδα σου αστακέ, σου προτείνω πρώτα να δοκιμάσουμε..»

Ένας ξαφνικός παφλασμός τότε κάλυψε τα λόγια του μικρού ψαριού και ..δεν άκουσα τι είπε!

Παρόλαυτα ο αστακός χαμογέλασε στο μικρό ψάρι. Η πρόταση του μικρού ψαριού άρεσε στον αστακό!

Τι νομίζετε πως του πρότεινε?

Τι μπορεί να του είπε?

Πάντως ένα είναι το σίγουρο πως από τότε έπλεαν μαζί χαρούμενοι ενωμένοι, σαν να ήταν ένα γλυπτό καμωμένα από το ίδιο γλύπτη!

                                                               Τέλος!