Tα χρώματα της ειρήνης

 

Υπήρχε μια πόλη σε μια χώρα που την λένε Ισπανία, μια πόλη με κατοίκους ευτυχισμένους και παιδιά που έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους της πόλης αυτής που ήταν γνωστή με το όνομα Γκουέρνικα.

 Μα η ευτυχία της πόλης αυτής έμελλε να μην κρατήσει  πολύ: Μια μέρα ο πόλεμος μπήκε στην πόλη και η δυστυχία ήλθε στις καρδιές των ανθρώπων. Τα σπίτια γκρεμίστηκαν , τα σχολεία έκλεισαν και τα παιδιά δεν μπορούσαν να παίζουν ανέμελα πια.

Ένας ζωγράφος που αγαπούσε πολύ την χώρα εκείνη , ένιωσε μια θλίψη στην καρδιά για την δυστυχία εκείνη. Κοίταξε τα πινέλα του και ξεκίνησε να ζωγραφίζει την θλίψη της πόλης: Τα πινέλα του βουτούσαν μοναχά στο λευκό, στο γκρίζο και στο μαύρο. Και σαν ακούμπησε τα πινέλα του κάτω, είχε φτιάξει έναν πίνακα τεράστιο :

Μα η ιστορία εδώ δεν τελειώνει: Ο πίνακας έγινε διάσημος , τον κρέμασαν σε μια πινακοθήκη, σε έναν τοίχο παρέα με άλλους πίνακες και χιλιάδες κόσμου περνούσαν κάθε μέρα και έστεκαν μπροστά του και κοιτούσαν με θλίψη την δυστυχία του πολέμου.

Ήταν βράδυ όταν τα φώτα έσβησαν και οι μορφές ξύπνησαν:

"Κουράστηκα να είμαι τρομαγμένο συνέχεια και φοβισμένο μέσα σε αυτό τον πίνακα! Ως εδώ ήταν! Εγώ φεύγω απο εδώ !" είπε το άλογο και με ένα πήδημα πήδηξε απο τον πίνακα και ξεκίνησε να καλπάζει στην αυλή της πινακοθήκης χαρούμενο.

Και να ήταν μόνο το άλογο?

Σιγά σιγά , μια μια μορφή ξεκίνησε να γλιστράει απο τον πίνακα: ο ταύρος, οι άνθρωποι , ακόμη και ένα σπίτι που απο την στέγη του έβγαιναν φωτιές.

"Δεν φτάνει που είμαστε ασπρόμαυροι και θλιμμένοι , καθόμαστε και ακίνητοι όλη μέρα μέσα στο πίνακα!Πόσο να αντέξουμε?"

Με αυτά τα λόγια , όλα μαζί ξεκίνησαν να κάνουν βόλτες γύρω γύρω στην αυλή, μα σαν κουράστηκαν και θέλησαν να επιστρέψουν στον πίνακα , είχαν τοσο μπερδευτεί μεταξύ τους που δεν θυμόντουσαν που ήταν πια η θέση τους.

Ποιός θα βοηθήσει τις μορφές να βρούνε την θέση τους στον πίνακα?

"Ευχαριστούμε παιδιά!" αναφώνησαν όλες μαζί οι μορφές στα παιδιά που με χαρά βοήθησαν στη συναρμολόγηση τους.

Μα γρήγορα η χαρά τους εξαφανίστηκε.

Κοίταξαν τα παιδιά με θλιμμένο ύφος.

"Μπορείτε να μας δώσετε και μια βοήθεια σε κάτι άλλο? Θα θέλαμε να γίνουμε και πάλι χαρούμενοι! Μπορείτε να μας επιστρέψετε τα χρώματα της ειρήνης?"

Ποιός μπορεί να βοηθήσει τις μορφές?

Τα παιδιά ξεκρέμασαν τις μορφές και τις δώσανε χρώματα πολλά . Και σαν ήρθε η ώρα να τις επιστρέψουν πάλι πίσω τις μορφές, δεν τις έβαλαν στην ίδια θέση αλλά σε μια καινούργια, άλλωστε ήταν μια ειρηνική Γκούερνικα πια! Δεν θα μπορούσε να μείνει ίδια!

"Κυρία να βάλουμε τις μορφές να παίζουν κορόιδο?"

Με ρώτησαν τα παιδιά και συμφώνησα.

Ήταν μια εξαιρετική ιδέα!

Στον πίνακα χαρίσαμε κι ένα δώρο: Αφήσαμε τα περιστέρια της ειρήνης να πετάξουν στο μαύρο ουρανό σαν πολύχρωμα ουράνια τόξα.

-Το πατρόν των περιστεριών είναι απο τον πίνακα του Picasso:

 

Το project έγινε στο 3ο νηπιαγωγείο Αμφιλοχίας  .

Παιδαγωγός Φωτιάδου Παρασκευή