Η ΛΙΒΕΛΟΥΛΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ

                            Τίτλος πίνακα:" Το πέταγμα της λιβελούλας μπροστά απο τον ήλιο"

                                                         Joan Miro

H αφήγηση της ιστορίας γίνεται καθώς σταδιακά αποκαλύπτουμε  τον πίνακα  μπροστά στα μάτια των παιδιών. Η πλοκή της ιστορίας είναι μια έμπνευση απο τον τίτλο του έργου και φυσικά απο τον ίδιο τον πίνακα!

Ας ξεκινήσει το ταξίδι μας!

-Στα χέρια μας κρατάμε ένα μαύρο ραβδάκι απο κάνσον που αναπαριστά την λιβελούλα, αφηγούμαστε θεατρικά, παροτρύνουμε τα παιδιά να παιξουν την ιστορία μας, μεταμορφώνοντας τα και τα ίδια σε λιβελούλες-

Μέρες τώρα πετούσε η λιβελούλα πάνω από μια μικρή λίμνη.

Την είχε γυρίσει τρείς φορές ήδη, όταν την τέταρτη φορά αναφώνησε απογοητευμένη: 

"Είδα όλη την λίμνη, τα νούφαρα, τα έντομα, τα βατραχάκια. Μα ακόμη η περιέργεια μου για τον κόσμο αυτό είναι μεγάλη. Ήρθε ο καιρός να μάθω κι άλλα γι αυτόν το παράξενο κόσμο, τον κόσμο που στέκεται πιο μακριά απο την λίμνη αυτή"

 Έτσι αναζήτησε με την ματιά της πέρα μακριά απο την λίμνη, τον κόσμο τον μακρινό, μέχρι που η ματιά της στάθηκε στην θέα του ήλιου. 

"Θα ήθελα να ταξιδέψω ως τον ήλιο, να τον γνωρίσω κι εκείνον, μα πως να το κάνω αυτό, που είμαι μια μικρή λιβελούλα και τα φτερά μου ειναι τόσο μικρά?"

"Λιβελούλα..όποιος πιστεύει στον εαυτό του μπορεί να καταφέρει τα πάντα.."

ο αέρας ψιθύρισε απαλά και φύσηξε στα φτερά της. 

 Και τα φτερά της γέμισαν απο επιθυμία και θέληση και ξεκίνησαν να πετάνε δυνατά και ακόμη πιο ψηλά και ακόμη πιο δυνατά μέχρι που έφτασε ψηλά στον ουρανό.

 Σαν βαθύς ωκεανός της φάνταζε ο ουρανός  , κι ας μην γνώρισε ποτέ την θάλασσα.

            (εμφανίστε  το μπλε κάνσον που αναπαριστά τον ουρανό. Αφήστε την λιβελούλα πάνω στο κάνσον)

Και να την τώρα ορμητικά ταξιδεύει προς έναν ήλιο που ολοένα όσο τον πλησιάζει  γίνεται κόκκινος , ολοένα γίνεται μεγαλύτερος.

Περίεργη σταθηκε μπροστά του.

                             (εμφανίζουμε το κόκκινο κάνσον)

" Ήρθε η ώρα να ανακαλύψω τα μυστικά σου ήλιε!"

είπε αποφασιστικά η λιβελούλα και άρχισε να πετα γύρω του ασταμάτητα. 

Τον είχε γυρίσει τρείς φορές ήδη, όταν  την τέταρτη φορά αναφώνησε απογοητευμένη :

"Όλα τα έμαθα για τον ήλιο που απο μακριά λάμπει σαν κίτρινο αστέρι και απο κοντά είναι σαν μια μεγάλη μπαλα φωτιάς. Μα η περιέργεια μου είναι ακόμη μεγάλη για αυτόν τον κόσμο. Θέλω να μάθω κι αλλα πολλά!"

 Μα σαν έψαξε το δρόμο της επιστροφής μπερδεύτηκε στο μπλε  και αρχισε να νιώθει πως βουλιάζει στον ουρανό.

"Βοήθεια παρακαλώ! Με ακούει κανείς?"

έλεγε και ξαναέλεγε η λιβελούλα που ήθελε να γνωρίσει όλο τον κόσμο και απάντηση δεν έδινε κανείς.

Εκτός απο τον ήλιο..

που αγάπησε την λιβελούλα γιατί αν και ήταν μικρή, είχε  τεράστια  θέληση.

"Μικρό έντομο με τα μεγάλα όνειρα , υπάρχει  μια πόρτα για νέες περιπέτειες , μια πόρτα που θα σε οδηγήσει σε νέους κόσμους, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια της φαντασίας σου"

 είπε ο ήλιος και την ίδια στιγμή εμφάνισε μπροστά στην λιβελούλα μια μαύρη μικρή τρύπα.

    (εμφανίζουμε και το τελευταίο στοιχείο του πίνακα μας, το μαύρο κύκλο)

"Πέρασε μέσα απο αυτήν την μαύρη τρύπα και μπορείς να ταξιδέψεις σε νέους κόσμους!"

είπε ο ήλιος και η λιβελούλα χαρούμενη φτερούγησε προς τις νέες περιπέτειες της.

Εσείς παιδιά τι φαντάζεστε οτι είδε η λιβελούλα όταν διέσχισε την μαύρη τρύπα?

Ας σκεφτούμε την απάντηση μας με την βοήθεια της τέχνης!

Μοιράζουμε στα παιδιά μπλέ χαρτί με έναν κόκκινο ήλιο , πολύχρωμα χαρτάκια , κόλλες, ψαλίδια. 

Ώρα να ονειρευτούμε όπως ο Miro!

Ο τρίχρονος Άρης ονειρεύτηκε πολύχρωμα ζώα

                                            Ο πεντάχρονος Παντελής ονειρεύτηκε τον ωκεανό να ταξιδεύει
                                             στον ήλιο παρέα με έναν καρχαρία
                                     

Ο  Γιώργος μεταμόρφωσε τους ήλιους σε δυο φίλους που ταξιδεύουν με καράβι

                                       
                                          Aς δραματοποιήσουμε τα έργα μας!
                    Σκηνοθέτης το κάθε παιδί!
                                     
                                            Τα έργα ονειρεύτηκαν οι μαθητές του παιδικού σταθμού
                                           και του νηπιαγωγείου Παρακάλαμου Ιωαννίνων